uitgedroomd

Wij zijn Froya en Mark
Verliefd op elkaar, op de bergen, en op het leven dat zich hier ontvouwt.

Een paar jaar geleden gooiden we het roer om en verbouwden een oude boerderij in de Franse Alpen tot een zalige gîte. Een plek om samen te zijn, te verstillen, of juist avonturen te beleven met vrienden, familie of collega’s.

Hier in de bergen is het leven nét wat mooier, natuurlijker en avontuurlijker. En dat delen we graag met jou!

Over dromen die waarheid worden

Mark stuurde me vandaag een bericht. Een foto van een handgeschreven brief. Zijn droom, neergepend in juni 2019, toen hij op bezoek ging bij een jobscoach om zijn gedachten te ordenen. Een klein moment misschien, maar nu, zes jaar later, blijkt het een belangrijk ankerpunt te zijn geweest.

Het raakte me. Want rond diezelfde periode vertelde ook ik aan cursisten, als ondernemerscoach, over onze droom. Niet als een strak plan, maar als een richting. Een beeld, een gevoel. Iets dat ons trok.

En kijk… vandaag zitten we hier. In de Franse Alpen.

op een paar details na…

We koken voor gasten. Niet voor veertien zoals toen op papier stond, maar voor twaalf. Er is geen yourte, maar onze glampingtenten kwamen ervoor in de plaats. De expressomachine? Die is er nog niet, maar wie weet… dromen mogen blijven bewegen.

Wat telt, is dat de essentie bewaard bleef. De droom werd niet exact gekopieerd, maar uitgeademd, bijgestuurd, tot leven gebracht in iets echter dan we konden voorzien.

We kregen vaak te horen dat ons verhaal inspirerend is. We knikken dan wat onwennig, maar stilletjes voelen we: ja, misschien is het dat wel.

Want wat wij vooral leerden, was leven. Echt.

We leerden verbouwen met beperkte middelen.

Oplossingen zoeken waar er geen leken.

Frans spreken met handen, voeten en hart.

Maar bovenal leerden we denken. Anders denken. Dieper denken.

van droom naar werkelijkheid… een beproeving

We leerden doorzetten, zelfs als we moe waren. We leerden aanvaarden wat we niet konden veranderen. Loslaten wat ons te veel kostte.

Misschien is het wel zo: hoe groter de sprong, hoe rijker de les.

En toch, van alles wat we meedragen, is dankbaarheid het grootste goed.

Dankbaar dat we dit samen konden doen. Dat het een gedeelde droom was, en dat we elkaar vasthielden, ook als het moeilijk werd.

Want het was een proef. Eén die ons tot op het bot testte. Maar we slaagden. Met vallen en opstaan, met vreugde en frustratie, met hoop en heroriëntering.

En het bracht ons dichter bij onszelf. Een trede lager misschien — of juist hoger, wie zal het zeggen? In elk geval: meer bij de kern.

Wat vroeger een probleem leek, noemen we nu een luxeprobleem.

En wat we het meest beseffen, en ja, het klinkt als een cliché — maar clichés zijn vaak waar:

Dat we gezond zijn. En dat dat, op het einde van de dag, alles is.

Processiegewijs

En terwijl ik deze woorden neerschrijf, is Mark alweer bezig met de laatste loodjes. Misschien wel de zwaarste. Hij sjouwt, puzzelt, verbindt nog de laatste kabels, de laatste stukken hout. En telkens als we iets kunnen doorstrepen van onze eindeloze lijst, komt er ergens wel weer een nieuw puntje bij.

Maar ook dat… nemen we mee met een glimlach. Want we weten nu: zo gaat het leven. Af is het nooit — en dat hoeft ook niet. Het groeit mee met ons.

Intussen voelen we steeds sterker: “dit wordt geen gewone gîte.”

Dit wordt een plek met een ziel. Een plek waar mensen terug naar de natuur kunnen zakken, naar eenvoud, naar rust. Of net helemaal kunnen opgaan in avontuur, in buitenlucht, in beweging.

De luxe die we hier aanbieden, is geen glimmende opsmuk. Het is tastbaar, doorleefd.
Gebouwd met onze eigen handen, in leem en hout.
De grootste luxe voor ons blijft het uitzicht. Elke ochtend opnieuw.
En water uit de kraan — iets wat zó vanzelfsprekend lijkt, maar hier pas na mislukte boringen, eindeloos zoeken, en het bouwen van een brug voor water én elektriciteit werkelijkheid werd.

Alles hier draagt een verhaal. De meubels zijn niet gekozen, maar ontstaan. Met herinneringen, met karakter. Geen eenheidsworst, maar een patchwork van betekenis.

Deze plek vraagt niet om meer. Ze nodigt uit tot minder.

Minder ruis. Minder haast.

Meer kijken. Meer luisteren.

Misschien neem je hier weer eens een boek vast. Of een verrekijker. Of — wie weet — pen en papier. En schrijf je je eigen droom neer.

Zoals wij dat ooit deden.

Want sommige dromen zijn geen luchtkastelen. Ze vragen gewoon tijd, werk, en het lef om te blijven geloven.

Bedankt Molly en Tito, de kinderen om onze dromen te laten verwezenlijken. Bedankt iedereen voor de opbeurende berichten, steun, hulp, schouderklopjes en knuffels. Zo veel waard.